Seij laj oo พิมพ์ ส่งเมล
ImageCauz seij laj oo neif p'meij k'naj hti hti av kaiv wai taj k'toz le av hkau p'nyauz of wai  dof mav div taj k'toz le p'k'neij poj iz kaiv wai taj k'toz hsomoj lev heif duv plaz thau lev dauz puj wai av gauj kauv gaz daix lauz.



พี่น้องที่รัก
เราเลือกเกิดไม่ได้แต่เราเลือกที่จะทำได้แม้ว่าบางคนจะเลือกทำไม่ได้ แต่เราจงภูมิใจเถิดว่าเราได้เกิดเป็นคนชนเผ่าเราทั้งหลายที่อยู่ที่นี่ซึ่งมีโอกาสมากมาย วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เราแสดงพลัง ศักดิ์ศรี คุณค่าความเป็นคนของเรา  เป็นอีกครั้งกับความรู้สึก ที่หลายครั้งสังคมมองเราว่า เป็นคนป่าคนดอย มาจากนอกประเทศ แต่เราจะเป็นใครมาจากไหนเป็นเราเองที่รู้ดีที่สุด แต่บางครั้งก็รู้สึกน้อยใจเหมือนกัน กับศักดิ์ศรีที่สังคมอื่นมอบให้กับเรา เรามาอยู่ตรงนี้ จะรู้สึกว่าเรามีสิทธิ์เท่าๆกับคนไทยทั่วไป แต่สำหรับพวกเราที่อยู่บนดอยห่างไกล หลายครั้งกฎหมายไม่ยอมรับเรา เวลาไปติดต่องานสถานที่ราชการ เช่นที่ว่าการอำเภอ เราไม่ได้รับความเป็นธรรมและความสะดวก เช่นบางครั้งเรามาติดต่องานโดยเรามาก่อนแท้ๆ แต่เราไม่ได้รับบริการก่อน และอีกอย่างใกล้กับหมู่บ้านมีบ้านพักนักท่องเที่ยวที่มีไฟฟ้าใช้แต่หมู่บ้านเรากลับไม่มีไฟฟ้าใช้ มีคนบอกเราว่าเราต้องอนุรักษ์และจะมีผู้คนมาเที่ยวชมหมู่บ้านของเรา โดยผู้ที่ได้รับประโยชน์ก็คือพวกที่มีบ้านพัก รีสอร์ท เช่นเดียวกัน ลูกๆ หลานๆ เยาวชนของเราได้ถูกล่อลวงให้ไปทำงานในสถานที่ต่างๆได้รับค่าจ้างไม่คุ้มกับการทำงาน ได้รับค่าจ้างต่ำมาก บางคนต้องขายความอิสระของตนImage สำหรับลูกหลานที่ได้เล่าเรียนก็เช่นกันมีคนบังคับให้ลืมวัฒนธรรมของตน และศึกษาวัฒนธรรมไทย เพื่อความเป็นพลเมืองไทยที่สมบูรณ์ มีคุณภาพ รู้ดี รู้ชั่ว และมีการพัฒนา พวกเขาคิดว่าเราโง่ และสอนลูกหลานของเราว่า ชนเผ่าของเรานั้นไม่ดีอย่างโน้นอย่างนี้ เช่น เป็นผู้ทำลายป่า เป็นผู้แพร่กระจายยาเสพติด เป็นผู้กระจายโรคเอดส์ ลูกหลานที่จบไม่กล้าที่จะบอกว่าตัวเองเป็นชนเผ่า เพราะจะไม่ได้ทำงานในสถานที่ราชการ กลัวที่ไม่ได้รับยอมรับจากหน่วยงานของรัฐ แล้วพวกเราคิดอย่างไงกับสิ่งเหล่านี้ ? คิดอย่างไรกับโอกาสที่เราได้รับ เราต้องกลับมาย้อนมองความเป็นชนเผ่าแห่งรักของเราว่า วัฒนธรรมที่ดีงามของเรานั้นไม่มีวันล้าสมัย แต่โลกปัจจุบันพยายามที่จะทำลายความเป็นคนของเรา โดยการเริ่มทำลายที่จิตใจของเราก่อน เมื่อทำลายได้แล้ว ความรัก ความเสียสละ และความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของเราก็จะลดน้อยลงเหลือแต่ความแตกแยก และวันนี้เราจะไม่สามารถรักษาอะไรได้เลย ถ้าเราไม่หยุดมองความเป็นไปของเรา พี่น้องชนเผ่าที่รัก นี่เป็นช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลง ผู้เขียนเองดีใจที่มีเยาวชนอย่างพวกท่าน และเยาวชนอีกมากมายที่ได้มีโอกาสศึกษาเล่าเรียนมากขึ้น และได้รับการยอมรับมากขึ้น และมีกลุ่มอีกหลายกลุ่มได้มีการรวมตัวกันเพื่ออนุรักษ์รักษาความเป็นชนเผ่า พัฒนาชนเผ่า สร้างความเจริญ และ ความเป็นหนึ่งเดียว และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า แม้มีการเปลี่ยนแปลงของโลกปัจจุบันอย่างมากมาย แต่เราสัญญาว่าเราจะรักกัน และรักษาวัฒนธรรมที่ดีงามของเราเอาไว้ สิ่งไหนไม่ดีเราจะไม่รักษาไว้ เรามีโอกาสดีแล้ว เราไม่ต้องกลัวที่จะแสดงให้คนข้างนอกเห็น และได้รู้จักเราดีขึ้น คนไม่รู้จักเราก็ให้เขารู้จักเราถึงความเป็นไปของเรา และสิ่งต่างๆ ที่เราได้รับ
สุดท้ายนี้ขอให้พี่น้องชนเผ่าที่รักทุกท่าน รักกันและกัน และเป็นกำลังใจให้แก่กันและกันตลอดไป “การเป็นคนดีไม่อยู่ที่ใครมีความสามารถ ใครมีความรู้ แต่ขึ้นอยู่กับว่า ใครมี  รักมากกว่ากัน ดังนั้น ผู้เขียนขอให้เราจงรักกันและกัน
< ก่อนหน้า   ถัดไป >
[ ย้อนกลับ ]